وحال شعرهایم رنگ باخته اند...

آن زمان که روزگارم از رنگ صورتم پیدا نبود...

                                                                    (حنا)

اواز عاشقانه ما در گلو شکست...

حق با سکوت بود ،صدا در گلو شکست!

دیگردلم هوای سرودن نمیکند...

تنها بهانه ی ما در گلو شکست!

سربسته ماند بغض گره خورده دردلم...

آن گریه های عقده گشا در گلو شکست!

آن روزهای خوب که دیدیم خواب بود...

خوابم بردو خاطره ها در گلو شکست!

بادا مبادا گشت و مبادا به یاد رفت...

آیا زیاد رفت وچرا در گلو شکست!

تا امدم که با تو خداحافظی کنم

بغضم امان ندادو خدا.... در گلو شکست!

                                                        )......(

رنجوری را گفتند دلت چه میخواهد...

گفت،انکه دلم هیچ نخواهد!

                                                        (سعدی شیرازی)

باید میدیدمت آری تورا!

از درزهای میان دیوار

از همان میله های تنگ در تنگ زندان

باید تورا میدیدم و دوباره با تو اشنا میشدم

ودوباره به تو میرسیدم!

باید میدیدمت و دوباره میگریستم

و گاه از ترس از دست دادنت

لبخندی هولناک برلبان خود نقش میزدم ...

باید تورا میدیدمت و

از میان کوچه های بن بست عبور میدادم

تا دوباره به خود من برسی!!

                                             (حنا)

تمام شعر هایم بدون قافیه اند !

رخی برای کشیدن ندارند!

بیا و قافیه تمام اشعارم باش...

                                                               (حنا)

ببین چطور باور ها سیب را یواشکی میدزدند

و داغی سخت بر دل ایمانمان میگذارند....

                                                                      (حنا)

تمام خیالم از جنس پوشالیست

که بوی نا گرفته است!

                                          (حنا)

تلخ میشود..

خیلی تلخ...

شمارش روزهای نداشتنت!

و مانند زهر خواهد شد

جرعه جرعه به خوردم دادی!

و تلالو درخشش حس نداشتنت ،چون جام زهری روبروی من!

زهر را به خوردم دادی،و درخشش من زیر چکمه ی بی رحم تو ناپدید شد!

زهر را خوردم!

مردم!

اما تلخی زهر را بعد مرگم هم خواهم چشید!

این تلخی را در مردن و زنده شدن خویش،در حالی که تو را باز ندارم حس میکنم...

تلخ میشود....

خیلی تلخ....

                                          (حنا)

مرا به دست کی سپردی ؟؟

کاش میدانستی....

                                          (حنا)

حافظ وظیفه تو دعا کردن است و بس

در بند آن مباش که نشنید یا شنید

                                                         (حافظ)